''kitap gibi''

Polisiyeye düşkün olmasam da ağır işleyen detektif öykülerini seviyorum, bir çok yerde Agatha Christie'nin G.Leroux'dan etkilendiği yazılıyor, Christie'yi de severim, arka kapak yazısı da cazipti okuyayım dedim... sonuç şöyle; yazarın ünlü eseri Opera'daki Hayalet'i tiyatroda seyretmiştim ama bu kitaba kadar romanları olduğunu bilmiyordum daha en başında bu kitabı bir erkeğin yazdığı çok belli diye düşündüm bu hiç hoşuma gitmedi, okuduğum kitapta yazarı fark etmekten hiç hoşlanmam hele cinsiyetini fark etmeyi hiç mi hiç sevmem başlangıç için kötü bir puan oldu biraz tiyatro eserini andırıyordu normalde onu da sevmem ama o beni çok zorlamadı konu çok kısıtlıydı ve sürekli aynı şey anlatılıyor da anlatılıyordu, sıkılmadan okuduysam da sonuna geldiğimde sadede gel artık diye söyleniyordum velhasıl ne iyiydi ne kötü, okuduğum için bir şey kazanmış gibi hissetmedim, sadece klasik bir eserden haberdar oldum, söyleyeceklerim bundan ibaret.

Söze başlarken Lawrence Durrell'i çok başarılı bulduğumu ve çok sevdiğim bir yazar olduğunu belirteyim... yazdığı konudan bağımsız sadece dili ve anlatımı için de okurum, konunun geçtiği zaman ve mekana okuyanı dahil etmesini çok seviyorum... bu girişten sonra İskenderiye Dörtlemesi'nin peşi sıra merakla başladığım Avignon Beşlisi'nin ilk kitabına gelirsek; konu Gnostisizm(*)  ile ilgili; herhangi bir din veya din benzeri felsefeler hiç ilgimi çekmediği için gnostikleri okumakta cazip gelmedi karakterleri -özellikle İskenderiye Dörtlemesi- ile karşılaştırdığımda çok silik buldum, bana hiç hitap etmediler, iki erkek, bir kadın ile iki kadın, bir erkekten oluşan üçlü ilişkiler bunlar ve eşcinsellik de var ensest de... itirazım bu ilişkilerin işlenmesine değil, zaten çok soyut anlatılıyor rahatsız edici bir yanı yok, hatta platonik mi gerçek mi onu bile tam netleştiremedim, sadece hiç ilgimi çekmediler romanın bazı kısımlarını hiç anlamadım ger