MAHİR ÜNSAL ERİŞ - dünya bu kadar

Hepimizin Bayramı Kutlu ve Daim Olsun...

Ben Türk yazarlardan fazla okumuyorum, eskiden hiç okumazdım 8-9 senedir artırmaya çalışıyorum ve nerede yeni bir yazarımızı görsem mutlaka bakıyorum... Mahir Ünsal Eriş’in kitaplarını da gördüm ama isimleri (özellikle bangır bangır Ferdi olanı) bana kötü geldiği için hiç ilgilenmedim... ama sevilerek okunuyor, bloglarda çokça rastlıyorum, bu arada fark ettim ki ikisi de öykü kitabıymış üstelik... bu şekilde birbirimizle hiç alakamız yokken İletişim Yayınlarının bu sene çıkardığı takvimde bir öyküsüne rastladım ve çok beğendim... okuyayım bu yazardan diye karar verdim ama mevcut iki kitaba da elim gitmedi, derken yeni kitap çıktı hem de roman, gökte ararken yerde buldum ve hemen okumaya koyuldum...

Gelelim kitaba; Eriş, bir öykü yazmış ve bu öyküyü başlangıç kısmına yakın bir yerden ikiye bölmüş, sonra karakterlerin ailesinden birini (baba, kardeş, eş, çocuk, arkadaş vs) seçerek onunla ilgili yeni bir öykü anlatmış, sonra bu sırada oluşan karakterlerden birini yeniden seçmiş onunla ilgili de bir öykü anlatmış ve böyle böyle devam ederek öyküleri ucu ucuna eklemiş, arada da çatı öykü ile irtibat kopmasın diye oldukça çoğalan karakterleri birbirine bağlamaya çalışmış (birinin kızı diğerinin karısı olmuş veya bir yerde görev yapan jandarma çavuş sonradan ana öyküde yer alanların bulunduğu yere atanmış gibi), sonuna yaklaşınca da çatı öykü ile birleştirmiş... yazarın veya yayınevinin roman dediği de öyküler silsilesi olmuş, sadece ara verilmemiş başlık atılmamış hali... şekil itibariyle böyle; içeriği ise çok güzel, bu kısa öykülerde hem yurdum insanının karakter analizini yapıyor, hemde 65 yıllık dönemin sosyal ve siyasal olaylarına kısa ve öz olarak değiniyor... öyküden öyküye geçerken yarattığı karakterleri birinin babası veya torunu vb. şeklinde seçtiği için zamandan zamana da savruluyor, Kore Savaşı’ndan bahsederken, Gezi’ye gelip, oradan 12 Eylül darbesine geçip, 99 Depremine bağlanabiliyor... ama tüm bu olayları -öğretmen olmaya soyunmadan- çok güzel bir şekilde anlatıyor...

Yazarın öykülerini de anlatım tarzını da çok beğendim, gerçekten başarılı ve yetenekli... hatta ilk 40 sayfada öyküden öyküye geçişten de çok hoşlandım, değişik ve ilginç geldi ama sonrasında bu durum rutine binince birden bire cazibesini yitirdi... yine kitabın isminde bir sıkıntı var gibi, dünyamız bu kadar, memleketim veya ülkem bu kadar, daha doğru olurdu çünkü sadece bizi anlatıyor tüm dünyaya mal edilecek bir şey yok...

Son olarak; yazarı beğenmeme rağmen başka bir kitabını okuma olasılığım düşük, ama benim gibi öykü takıntınız yok ise mutlaka okuyun çok seveceksiniz...

Eriş kitabını anne ve babasına ithaf etmiş bu sırada annesinin söylediği ‘’seni ben doğurdum bunları ben yazdım sayılır’’ lafına bayıldım, yazarın yeteneğini nereden aldığı çok belli...

Yazar:  Mahir Ünsal Eriş

Sayfa Sayısı : 196

Basım Yılı : 2015

Yayınevi : İletişim

Radyonun sesi duyulmaz, bağ evinin ışığı görünmez olunca ara ara duyulan kesik inlemeler geldi kulaklarına. Fikret korktu. Bok vardı gecenin bu saatinde bu saçmasapan şeylere kalkışacak, hem de iki şişe büyüğü gözünün yaşına bakmadan bitirmişken. Sesi Hilmi de fark etti. “Hocam, bu hayvan inlemesi mi, birileri iş mi tutuyor yoksa bağlık arasını bulmuş da?” diye sordu. Hocam diyerek ikisini de ortalamaya çalışmıştı. “Baykuştur,” dedi Koço. “Bazı baykuşlar böyle inler gibi ses çıkarır, korkmayın,” Hilmi bozuldu, “Yok Üstat, korktuğumuzdan değil de, olmadık bir şeye denk gelmeyelim şimdi gece vakti. Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde ve Olduğu Kadar Güzeldik kitaplarıyla sevdiğimiz Mahir Ünsal Eriş, bu kez bir romanla, başka bir dil deniyor.

Sesleri, hatıraları, tesadüfleri, yeşil ve alabildiğine geniş fındık bahçelerini, deniz kıyısını, ipince ipeksi dantelleri, pervaneleri, hasreti, haseti, heba edilmiş yılları... Kör kuyuları, bir nakkaş gibi birbirine teyelleyerek hikâyeleri, ay karanlığını, defineleri, haritaları işliyor; yavaş yavaş anlatıyor üstelik, gülerek kıkırdayarak, kıpır kıpır... Uzakta, bozkırın ortasında, bir kayısı bahçesinde birileri kafa çekip, tütün sarıyor...

Dünya Bu Kadar, çarpa çarpa geceye ışıl ışıl hikâyeler bırakıyor. Yeni roman, işte gökyüzü...