SALMAN RUSHDIE - MAĞRİPLİNİN SON İÇ ÇEKİŞİ

Bu Eylül ayı okuma açısından çok verimsiz geçti, Salman Rushdie'nin bu kitabını da Eylül'e yetiştiririm diye düşünmüştüm ama olmadı... hem Eylül ayını verimsiz geçirmemin hem de bu kitabı bu kadar uzun zamana okumamın benden kaynaklanan sebepleri var ama yine de neden böyle oldu tam bilemiyorum...

Gelelim 1995 yılında yazılan bu kitaba; yukarıda soyağacını gördüğünüz Hintli-Yahudi bir ailenin kuşaklara yayılan hikayesini anlatıyor... tabii bu arada Hindistan'ın bahsedilen yıllardaki durumu da ana konuya dahil... hikaye ailenin en küçük ve tek erkek çocuğu Moor tarafından anlatılıyor ve ön planda ailenin kadınları yer alıyor, özellikle de annesi Aurora... zengin bir baharat tüccarı aileden gelmesine rağmen Aurora yetenekli bir ressam, baskın ve aykırı bir karakter... baba Abraham başlarda çok silik ve geri planda olmasına rağmen kitabın sonlarına gelindiğinde kişiliğinin/yaptıklarının şok edici gerçeği çok şaşırtıcıydı... ''İnsanın sapkınlığı kahramanlığından büyüktür'' -şıngır mıngır!- ''ya da korkaklığından'' -pat! pat!- ''veya sanattan'' derdi dans eden annem. ''Çünkü bu şeylerin bir sınırı vardır ve onlar uğruna aşmayacağımız hudutlar mevcuttur fakat sapkınlığın sınırı yoktur, sonunu keşfeden olmamıştır. Bugünkü aşırılıkların hepsi yarın katbekat aşılacak.'' (syf:164) öykü bu minval üzerinde devam ediyor...

Yazardan okuduğum ikinci kitap bu, ilk okuduğum Utanç kadar olmasa da bu romanı da sevdim, sadece -benden kaynaklanan nedenleri hesaba katsam da- okumam niye bu kadar uzun sürdü bir türlü anlamlandıramıyorum... okurken sıkılmadım ama bazı tali karakterler çok uzun anlatılmıştı, her ne kadar konuyla doğrudan ilgiliyse de Aurora'nın tablolarının tasviri çok yer kaplıyordu, eğer tabloyu gözünüzde canlandırabilirseniz (bazen başardım bazen değil) iyi, eğer bunu yapamazsanız o uzun anlatım sizi konudan koparabiliyordu... sonuç olarak ben sevdim ama herkese uyar mı bilmiyorum, yazarı seviyorsanız deneyebilirsiniz...

Yazar: Salman Rushdie

Çevirmen: Begüm Kovulmaz

Özgün Adı: The Moor's Last Sigh

Sayfa Sayısı: 552

Basım Yılı: 2017

Yayınevi: Can

Salman Rushdie’nin bu sürükleyici romanı, kendini, “Ana rahmine düştüğüm andan itibaren, başka bir boyuttan, zaman tünelinden gelen bir ziyaretçi gibi dünyadan ve üzerindeki her şey ve herkesten iki kat hızlı yaşlandım. Ana rahmine düşmemle doğumum arasında dört buçuk ay vardı,” diye tanıtan bir Hintli-Yahudinin ağzından anlatılıyor. Moraes “Mağripli” Zogoiby, Koşin baharat tacirleriyle yeraltı dünyasını yönetenlerin melezi bir soyun son temsilcisi. Rushdie, okurlarını Mağriplinin hikâyesi eşliğinde Hindistan’dan İspanya’ya uzanan bir yolculuğa çıkarırken, bir yandan da Hindistan’ın iç politikasındaki, toplumsal yaşamındaki ve Hint alt kıtasındaki değişimleri aktarıyor. 

Salman Rushdie, Mağriplinin Son İç Çekişi’nde İspanyol ressam Francisco Pradilla y Ortiz’in 1492’de Granada’nın düşmesiyle ilgili bir tablosunda ele aldığı efsaneden esinlendi. İspanya’daki son Mağripli hükümdar XII. Muhammed, Granada’yı terk etmek zorunda kalınca son bir kez dönüp arkasına bakar ve içini çeker. Bunun üzerine annesi şöyle der: “Erkek gibi müdafaa edemediğin şey için kadın gibi ağlama.”