HARUKİ MURAKAMİ - Kumandanı Öldürmek

Murakami'nin bu romanını geçen sene kitap fuarından almıştım, yeni sıra geldi ve yazardan okuduğum 15. kitap oldu... bu roman; içinde geçen tarihi olaylar, kuyu vs. ile çok hafif Zemberek Kuşunun Güncesi'ni andırsa da benim o çok sevdiğim eski kitaplarına benzemiyor (ne demek istediğimi 1Q84, Renksiz Tsukuru Tazaki'nin Hac Yılları ve Sputnik Sevgilim romanlarının tanıtımında anlatmıştım) ama bu romanı da çok severek okudum...

Sadece diğer Murakami romanlarında rastlamadığım; daha önce yazdığı bir konuyu/durumu, hatırlatmak amacıyla daha sonraki bir bölümde yinelediğinde, hem çok uzun tutması (ilk yazdığının kes yapıştır formu gibi) hem de çok sık tekrarlamasından pek hoşlanmadım, gereksiz tekrar oluyor... 

Konusuna gelirsek; isimsiz ressam anlatıcımız 36 yaşında eşinden boşanmak üzere, kalacak yeri olmadığından üniversiteden bir arkadaşının babasının dağ evine taşınıyor... arkadaşının babası (Tomohiko Amada) çok ünlü bir ressam ama yaşlı ve hafızası artık yerinde olmadığı için bir bakım evinde kalıyor, isimsiz anlatıcı da bir anlamda eve göz kulak olmak hem de boşanma sürecinde ne yapacağına karar vermek için dağdaki bir vadide yer alan bu ıssız eve taşınıyor... daha önceleri portre yaparak geçimini sağlayan anlatıcı, ünlü ressam Amada'nın atölyesinde daha sanatsal resimler yapacağını en azından bunun için çalışabileceğini de düşünüyor... bir gece gürültü geldiği için çatı katına çıkıyor ve orada sarılıp sarmalanmış bir tablo buluyor, aşağı indirip açtığında Amada'nın Japon tarzı olarak yaptığı, Kumandanı Öldürmek isimli muhteşem bir resim buluyor... Amada'nın bilinen eserleri içinde yer almadığı için bu resmin neden saklandığını çok merak ediyor, bir yandan da resmin büyüsüne kapılıp, bakmaktan gözlerini alamıyor... o günlerde kaldığı vadinin tam karşısında bir malikanede oturan zengin ve çok gizemli Menşiki isimli bir adamdan portresini yapması için bir teklif alıyor, önce kabul etmek istemese de olağanüstü yüksek ücreti nedeniyle portreyi yapmaya başlıyor... fakat sanki portre kendini farklı bir formda yaptırıyor gibi oluyor ve ortaya çıkan resim anlatıcıyı çok şaşırtıyorsa da Menşiki portreyi çok beğenip satın alıyor... bu arada Menşiki ile aralarında arkadaşlığa benzer bir ilişki kuruluyor... birkaç gece üst üste bir çan sesi ile uyanıyor ve bir süre devam ettikten sonra ses kesiliyor, bunu merak eden anlatıcı sesi takip ediyor ve evin ardındaki koruluğun içindeki küçük tapınağın arkasında duran yığılı taşların altından geldiğini fark ediyor... her ne kadar orada birisinin olamayacağını düşünse de bu durumu Menşiki'ye anlatıyor, şaşırtıcı bir şekilde bu durumla çok ilgilenen Menşiki, bir takım adamlar ve araçlar çağırıp o ağır taşları kaldırtıyor... altından pürüzsüz taşlarla yapılmış büyük, yuvarlak bir kuyu çıkıyor, içinde eski bir budist çanından başka bir şey yok... çok şaşırıyorlar ama yapacak da bir şey yok, kuyunun üstünü tahtalarla kapatıp çanı alarak eve dönüyorlar... ondan sonra gerçeküstü olaylar birbirini kovalıyor ve hikaye devam ediyor...

Roman çok akıcıydı elimden bırakamadım, sayfa sayısına takılmayın çok hızlı okunuyor, gizemli bir konusu var, Murakami'ye başlangıç için iyi bir kitap olabilir... resim yaptığı bölümleri çok sevdim, yaptığı resimleri, ayrıca Kumandanı Öldürmek tablosunu gözümde canlandırabildim, özellikle Menşiki'nin tablosunu canlı canlı görüyormuşum gibi hissettim... güzel romandı okuyun derim...

Yazar: Haruki Murakami

Çevirmen: Ali Volkan Erdemir

Özgün Adı: Kishidanchō Goroshi

Sayfa Sayısı: 848

Basım Yılı: 2018

Yayınevi: Doğan Kitap

Hepimiz hiç kimseye açamayacağımız sırlarla yaşıyoruz...

Dünya edebiyatının tartışmasız en büyük yazarlarından olan Haruki Murakami’den gerçek bir şaheser… İlmek ilmek örülmüş bir gizem hikâyesi… 

Kumandanı Öldürmek yalnızlığı bir yük olarak görmeyen, yeri geldiğinde yalnızlığını bir madalya gibi göğsünde taşıyanlar için yazılmış bir roman. Tıpkı bir dağ başında yalnız bir hayat süren, bu yalnız varoluşuyla gizemli bir şeyleri hayatına davet eden roman kahramanı gibi. 

Bu muhteşem romanı okurken yol arkadaşımız yine müzik olacak… Mozart’ın Don Giovanni’sini, Strauss’un Güllü Şövalye’sini başucu müziğimiz yapacağız. 

Kumandanı Öldürmek’in gizemli labirentlerinde kaybolurken Fitzgerald’ın Muhteşem Gatsby’sine selam gönderecek, Orwell’ın 1984’ü yazarken inzivaya çekildiği o adayı merak edeceğiz… Ve hepsinden önemlisi “büyülü bir dünya”da yaşadığımızı bir kez daha anlayacağız.